We hebben het allemaal wel eens meegemaakt. Uw medespeler is zo enorm gefrustreerd door keer op keer een verschrikkelijke slechte bal te hebben geslagen zodat het overlooppijpje van het expansievat zich spontaan als natuurlijk overlevingsmechanisme in werking stelt. Dit mechanisme kan een keiharde oerkreet zijn die heel diep van binnen komt om de opkroppende agressie te ontladen.
De oerkreet is een nog redelijk beheerste en een prettige vorm van ontlading omdat er geen of nauwelijks gevaar is voor de medespeler om lichamelijk letsel op te lopen. De ontlading kan ook een ongelofelijke hardvochtige vloek of reeks met vloeken van een origineel karakter zijn. Vaak geuit door een persoon die u daar normaal gesproken niet toe in staat achtte. Als medespeler is het dan ook vaak een genot om de vloek(en) te kunnen beoordelen op het originele karakter alvorens het genieten overgaat in medelijden met de gefrustreerde in kwestie. Maar meestal is de spontaan opwellende ontlading het smijten van een golfclub en dat vrijwel direct na bewustwording van de waardeloos geslagen bal.
Heeft u zelf in een ongecontroleerd en later spijtachtig moment een club gebroken of de driver met een helikoptertechniek meer dan 25 meter weggeworpen? Het zou me niets verbazen, wie heeft dat niet? Emoties kunnen zo vreselijk hoog oplopen dat er geen houden meer aan is. Bezinning komt dan altijd achteraf. Er is naar mijn weten geen onderzoek gedaan naar de meest weggesmeten club maar mijn intuïtie zegt dat het de driver moet zijn. De driver leent zich ook qua zwaarte het beste voor een dergelijke behandeling vanwege de energie die erin gestoken moet worden en daarmee het meest passend is voor de benodigde ontlading. De praktijk leert ook dat de weggeworpen club meestal een aanzienlijk grotere afstand aflegt dan de verkeerd geslagen bal maar dit kan per handicapcategorie wel eens verschillen. Indien de frustratie van uw flightgenoot zich na het smijten van club zichtbaar razendsnel ontlaadt kan daar zelfs een grap over gemaakt worden maar voorzichtigheid is geboden. Bent u daar namelijk niet zeker van is het raadzaam om op dat moment even niet de lolbroek uit te hangen vanwege de begrijpelijke veiligheidsrisico’s.
Zelf heb ik ooit een driver geheel per ongeluk toegeworpen gekregen van een flightgenoot die werkelijk alle zelfcontrole verloor. Het getroffen lichaamsdeel was nu niet de plek waar mannen eventjes gemakkelijk een toegeworpen voorwerp ontvangen. Ondanks de helse lichamelijke pijn gingen mijn gedachten en medelijden direct uit naar de psychisch ontaarde medespeler omdat ik die complete radeloosheid zo herken, maar daar later over meer in de ‘hoe het is’ versie.
Hoe het hoort:
Binnen de etiquette van de golfbranche is het natuurlijk vanzelfsprekend dat elke agressieve ontlading in welke vorm dan ook verafschuwd wordt. Laat staan dat een weggeworpen golfclub natuurlijk gezien moet worden als de meest verachtelijke en ongewenste emotie die absoluut niet getolereerd kan worden. Golf is of was de meest ‘elitaire’ sport op aarde en wordt gespeeld door mijnheren en mevrouwen die zich te allen tijde kunnen beheersen. Verbale agressie of het smijten met alle mogelijke kracht van de driver is een gotspe, een onbeschaamdheid in extreme vorm en daarmee onacceptabel! Het kan toch niet zo zijn dat de zichtbare ontaarding in vele andere sporten zich ook in ons geliefde golf zal plaatsvinden. Nee, daar waken we met zijn allen voor en met recht, serieus!
Hoe het is:
Allereerst een ontboezeming! Lang geleden was ik een straatschoffie opgegroeid in minder bedeelde omstandigheden, denk maar aan de Schilderswijk in Den Haag. Gelukkig heb ik (bijna) nooit vastgezeten en enigszins geruststellend zeiden ze dat mijn hartje van goud was. Als redelijk begenadigde voetballer heb ik, op momenten van agressie-ontlading, meer rode kaarten mogen ontvangen dan Hans Kraaij jr. en Sergio Ramos samen. En ik vrees dat ik ook de eerste echte Golf-hooligan was! Clubs smijten, golfclubs bewust tegen een boom doormidden hakken, ruzies met andere flights, scheldpartijen op de golfbaan en mijn eerste tweedehands golfset die nog op de bodem van een (laterale) waterhindernis ligt. Gelukkig heeft die niets vermoedende marshall geen blijvend lichamelijk letsel overgehouden aan de opmerking dat er wat sneller doorgespeeld moest worden. Zelfs eenmaal heb ik een score van 5 genoteerd i.p.v. de gescoorde 6 (hoe haal je het in je hoofd). Dat is ruim 20 jaar geleden maar ik kan er nog wakker van liggen, net als het overtreden van de kledingvoorschriften op een baan waar ook regelmatig het KLM Open werd gespeeld. Ik was een opgewonden standje, een vaatje buskruit, een querulant (leuk om op te zoeken), een overjarige puber en psychologen omschreven mijn gedrag eufemistisch als een verstoorde agressie regulatie. Maar daarmee begrijp ik benodigde uitlaatklep van clubs smijten maar al te goed. Ik herken die oplopende negatieve emotie wanneer twee maanden succesvol trainen op de driving range tegen die verschrikkelijke slice in de baan toch ineens voor niets blijkt te zijn geweest. Ik leef zo vreselijk empathisch mee wanneer alle ingestoken energie om ongrijpbare redenen toch niet tot het gewenste resultaat in de baan leiden. Geloof me, ik ben daar geweest. Ik heb daarom veel begrip voor die ongepaste emotie die daarbij vrijkomt maar we moeten er wat mee doen, waarom? De levensles!
De levensles:
Na een periode van onvoorstelbaar onaangepast gedrag op de golfbaan leerde ik dat rust, beheersing en het onder controle hebben van je emoties leiden tot veel beter golfspel. Mijn lieve God, wat een verademing was dat! Van een emotionele clubsmijtende recalcitrant veranderde ik geleidelijk aan in een berekende en gecontroleerde golfer die beseft dat oplaaiende frustratie alleen maar leidt tot nog slechtere resultaten. Ik ben zoveel beter gaan golfen op het moment dat ik mijn emoties onder controle had. Ik schat in dat ik al 20 jaar geen clubs meer heb weggesmeten en ook geen medespelers verbaal, fysiek of psychisch meer heb mishandeld. Golf is mijn heiland geweest, veel beter dan de periode in de Tbs-kliniek. Door mijzelf telkens flink tegen te komen in mijn toentertijd zeer matige golfspel, kon ik er niet meer omheen. Het lag dus echt aan mijzelf. Nadien heb ik deze prachtige ‘aha erlebnis’ ook in mijn leven buiten golf kunnen toepassen. Ik ben hierdoor veel beter in mijn werk geworden en ook een rustige, bedaarde en liefhebbende huisvader. De essentie van de ingehouden beheersing die golf vereist heeft mijn leven drastisch veranderd!
Hoe men ook tot beter levensinzicht komt, via therapie, kilometerlange solitaire wandelingen of fietstochten, de verlichting van Boeddha of wat dan ook, men is daar uiterst dankbaar voor! Ik dank God op mijn blote knieën dat ik ooit de golfclubs ter hand nam en zo deze levensles mocht ondergaan.
En alle clubsmijtende frustraten gun ik met heel mijn hart dezelfde waardevolle levensles.
Ik mag hopen dat u begrijpt dat dit verhaaltje hier en daar ietwat aangedikt is maar deze levensles is echt.
Oh ja, mocht u binnen en buiten de baan nimmer last hebben van opgekropte woede dan is bijgaande video een goede start.
McThoth